Trzynasty.

- No i widzisz, mówiłam, że nie będzie źle – powiedziała od razu blondynka, jak tylko wyszła z bloku, w którym mieszkali jej rodzice. Szła uradowana przy boku piłkarza i co rusz na niego patrzyła zadowolona. Szła pod jego ręką i co jakiś czas skradała mu całusy w policzek.

- Ale się nakręciłaś – śmiał się bramkarz i pocałował dziewczynę w czubek jej nosa.

- Przejdziemy się pod stadion? – spytała blondynka i posłała chłopakowi ciepły, perlisty uśmiech. On tylko przytaknął  i szli w stronę boiska, rozmawiając o wieczorze u rodziców dziewczyny.

- Twój tata jest naprawdę miły – zaczął Wojtek, co jakiś czas patrząc na dziewczynę, którą teraz trzymał za rękę – Spodziewałem się jakiegoś wybuchu! Krzyku, że chcę zabrać mu jedyną córkę za granicę – zaśmiał się.

- Nie mógł mi zabronić. Jestem dorosła i sama o sobie decyduję! –musnęła jego usta i puściła rękę. – A teraz jak zdołasz to mnie dogoń! – krzyknęła i uciekła mu.

On zaśmiał się w sobie i ruszył biegiem za swoją dziewczyną. Był szczęśliwy, że znalazł kogoś takiego jak ona.  Wyrozumiała, miła, jak trzeba to okaże swój gniew.  Kiedy ją dogonił, złapał ją w pasie i uniósł do góry.

- Postaw mnie na ziemię! – krzyczała, śmiejąc się. Wiedziała, że nie ma szans mu się wyrwać. Był wyższy i zdecydowanie silniejszy. Chłopak się jej posłuchaj i postawił na chodniku, przed Stadionem Narodowym. Nadal obejmował ja w pasie i patrzał prosto w jej niebieskie tęczówki.  Wziął kosmyk jej blond włosów i schował za ucho. Skradł jej małego całusa i powiedział, że ją kocha tak jak nigdy dotąd. Ona nic mu nie odpowiedziała. Tylko się przytuliła do jego klatki piersiowej i słuchała bicia jego serca…

* trzy tygodnie później*

-Spakowałeś już wszystko? – spytała blondynka, pakując do torby swoje ostatnie rzeczy z szuflady.

- Pytasz się już setny raz, a ja po raz setny ci odpowiem, że tak – był już poirytowany pytaniami ze strony swojej dziewczyny. Usiadł na kanapie i głęboko oddychał.

- Firma transportowa już wzięła wszystko co miała wziąć, tak? – podeszła do niego i musnęła jego usta. On tylko przytaknął.

- Przepraszam, ze tak pytam, ale chcę żebym niczego nie zapomniała stąd wziąć – mówiła przepraszającym tonem i spojrzała na niego.

- Rozumiem – wypuścił głośno powietrze i pocałował ją w czoło. – Twoi rodzice będą czekać na lotnisku.

Dziewczyna wróciła do pokoju i usiadła na swojej torbie, by móc ją zamknąć. Pokręciła głową z dezaprobatą, kiedy nie udało jej się po raz kolejny zamknąć bagażu.

- Wojtek! – krzyknęła – Pomóż mi z walizką!

Chłopak się zjawił i gestem ręki poprosił, by zeszła z torby. Sam na niej usiadł i nadzwyczajniej w świecie ją  zamknął.

- Jesteś cudowny – powiedziała radośnie  i dalej biegała po domu jak nakręcona, sprawdzając czy wszystko co miała wziąć z mieszkania, zostało zabrane. Wojtek znów usiadł na kanapie, zmęczony całą tą sytuacją.

Zamknął oczy i przypominał sobie moment sprzed tygodnia, kiedy to razem z Leną poszli do jego matki. Rodzicielka Wojtka była zachwycona  blondynką i jak ta zniknęła w toalecie, gorąco namawiała syna do oświadczyn. ‘ Taka dziewczyna to skarb!’ powtarzała.

Może faktycznie już czas by się ustatkować?

Na lotnisku zjawili się rodzice Leny, jak i matka z bratem Wojtka. Wszyscy chcieli ich pożegnać, bo nie wiadomo kiedy się znowu zobaczą.

- Trzymaj się kochanie i dzwoń jak tylko będziesz mogła – mówiła matka Leny, z zaszklonymi oczami.  W głębi serca nie chciała by córka wyjeżdżała. Tyle się słyszy o przeróżnych katastrofach… Prędzej czy później, musiało się to stać. Córka dorastała, znalazła fantastycznego chłopaka…

- Dobrze mamo – powiedziała Lena, której łzy też napływały już do oczu. Nie lubiła pożegnań. Zawsze ją smuciły.

Wojtek również pożegnał się ze swoją rodzicielką i bratem. Nie było tu zbytnich emocji ze strony pani Alicji Szczęsnej z racji tego, że przywykła do ciągłych pożegnań z synem. W oddali zobaczył swojego przyjaciela, który wręcz biegł w jego stronę.

- Ciesze się, że zdążyłem – powiedział Lewandowski i uścisnął przyjaciela

- Uwierz mi, że ja też. Mam nadzieję, że spotkamy się niebawem -  odpowiedział mu Wojtek i popatrzył na przyjaciela.- Masz tu numer to Klaudii. Jest naprawdę świetna. To przyjaciółka Leny.  – wręczył mu kartkę z napisanymi cyframi – Ciesz się życiem!

Robert się zaśmiał i włożył strzępek kartki do portfela.

- Lena, musimy już iść – ponaglił bramkarz swoją dziewczynę, który  żegnajał się również z jej rodzicami.

-Tak, już – wzięła swoją torbę i pomachała rodzicom jak odchodziła. Wojtek wziął od niej walizkę a wręczył jej futerał ze swoim laptopem.

Będąc  już w poczekalni, dziewczyna patrzyła się tępo w samoloty za oknem. Było jej smutno, że zostawia tu rodzinę, ale jeżeli miała do wyboru jedyną miłość czy rodzinę, wiadomo było co wybierze.

- Nie smuć się. Istnieją telefony, istnieje Skype – Wojtek próbował uzmysłowić swojej dziewczynie, że nie wyjeżdżają na koniec świata, gdzie nie ma ani internetu, ani zasięgu.

- Wiem – powiedziała smutno i oparła głowę na ramieniu chłopaka. 

_______

no to został nam tylko epilog, który pojawi się w kolejną sobotę :*