Dwunasty.

Blondynka właśnie skończyła rozmawiać przez telefon ze swoją rodzicielką.  Podeszła do Wojtka, który leżał na kanapie przed telewizorem. Przyklękła przy nim by móc spojrzeć mu w oczy i się uśmiechnęła.

- Dzisiaj – powiedziała i musnęła go w usta.

- Co dzisiaj? – spytał, zdezorientowany.

- Idziemy na kolację do moich rodziców – mówiła to takim tonem, jakby to wszyscy wiedzieli. W sercu zrobiło jej się dziwnie ciepło. Chciała by wreszcie Wojtek poznał jej rodziców.

Bramkarz spojrzał na nią przestraszony i głośno wypuścił powietrze zalegające mu w płucach.

- Dzisiaj?!

Dziewczyna tylko przytaknęła i powiedziała:

- wiedziałam, że będziesz wniebowzięty – znów musnęła jego usta i udała się do łazienki, wziąć prysznic a następnie zacząć się przygotowywać do wyjścia.

*

- Nie wiem w co mam się ubrać! – powiedział bramkarz, wyrzucając ze swojej torby część ubrań. Potem stanął przy szafie i patrzał się w nią, jakby zaraz miała mu się podświetlić opcja ubrania, które miał włożyć na wieczór z rodzicami jego dziewczyny.

- Pomogę ci – usłyszał głos za sobą. Odwrócił się  i jego oczy przybrały kształt pięciozłotówek, a szczęka opadła prawie do ziemi. Zobaczył Lenę w brązowej sukience sięgającej do kolan  i czarnych szpilkach.  Na twarzy miała delikatny makijaż, a na ustach błyszczyk koloru  beżowego.

-  Nie patrz się tak na mnie – powiedziała i zaczęła mu machać dłonią tuż przed nosem.

- Ślicznie wyglądasz – przyciągnął ją do siebie i całował coraz zachłanniej. Jego dłonie zjeżdżały z bioder ku dołowi. Wtedy dziewczyna zatrzymała jego ręce i musnęła go w usta, mrucząc:

- Nie teraz.

Odsunęła się od niego i zaczęła wertować wszystkie ubrania Wojtka leżące i wiszące w szafie.

On wciąż patrzał na nią jak oczarowany.

- Co ty na to? Ta koszula, dżinsy…i ta marynarka? – pokazała mu zestaw ubrań i uśmiechnęła się perliście.

Nie był w stanie wydusić z siebie ani słowa. Po prostu przytaknął, a wtedy Lena położyła ubrania  na łóżku i zamknęła mu drzwi by mógł się przebrać, a ona kontynuowała układanie włosów w łazience.

*

- No wreszcie jesteście! – przywitała ich matka dziewczyny, mocno przytulając najpierw swoją córkę, a potem jej chłopaka, który ucałował jej dłoń jak na dżentelmena przystało.

Kiedy weszli do mieszkania rodziców i się rozpłaszczyli, udali się do salonu, gdzie był ojciec Leny.

Wtedy poprosiła jeszcze mamę i jak byli w komplecie kontynuowała:

- Mamo, tato… To jest Wojtek, mój chłopak – uśmiechnęła się, a kiedy jej ojciec podszedł do bramkarza i uścisnęli sobie dłonie, wiedziała, że dzisiejszy wieczór nie będzie katastrofą.  Zrobiło jej się ciepło na sercu, kiedy zobaczyła dwóch uśmiechających się do siebie,najważniejszych mężczyzn na świecie.

Lena poszła do kuchni z mamą, rozmawiając o wszystkim co wydarzyło się do tej pory w życiu blondynki, a w salonie Wojtek z tatą Leny, przy whiskey rozmawiali o piłce nożnej – o ulubionym temacie obojgu panów.

Kiedy dołączyły już  panie na stałe, bramkarz pod stołem położył dłoń na jej kolanie. Dziewczyna mimowolnie się uśmiechnęła i kontynuowała jedzenie.

- Szkoda, że odpadliście na Euro – powiedział pan Gutenberg, popijając brązowy trunek. – Naprawdę dobrze się zapowiadało.

- To prawda, szkoda, że nie wyszliśmy z grupy. Robiliśmy co mogliśmy, ale z taką taktyką nie mieliśmy szans – odpowiedział Wojtek patrząc to na Lenę, która właśnie wstawała od stołu by pomóc matce a to na jej ojca.

- Może pomóc?- zaoferował się bramkarz, kiedy do salonu weszła mama blondynki.

Ta się tylko uśmiechnęła i odpowiedziała ciepłym głosem:

- Nie trzeba Wojtusiu.

Ten się zaśmiał i dalej rozmawiał z  ojcem Leny.

- Pan od zawsze interesował się piłką?

- Tak. Od małego. Grywałem z kolegami na boisku. Oglądałem mecze…- odpowiedział pan Gutenberg

- Nie myślał Pan, by trenować zawodowo, skoro Pan to bardzo tak lubił? – Wojtek powoli popijał nalaną uprzednio whiskey do szkła.

- Nie, nie chciałem trenować. Wolałem tak sobie grać.. – zaśmiał się – To może jak już mamy deser na stole, to wzniesiemy toast?

- Za co? – spytała Lena, która właśnie zajmowała miejsce obok swojego chłopaka. Wzięła do ręki szklankę z wodą, z racji, że była jeszcze na tabletkach przeciwbólowych i nie mogła pić alkoholu.

- Za Was, młodzi. By Wam się powodziło! – wszyscy przytaknęli i stukając się delikatnie szkłem, popili trochę jej zawartość.

- A właśnie, chciałam Wam coś jeszcze powiedzieć… - zaczęła niepewnie blondynka, odstawiając na stół szklankę.

- Jesteś w ciąży? – spytała mama dziewczyny.

Ta się tylko zaśmiała i pokręciła głową. Złapała rękę Wojtka i dalej mówiła, trochę nieśmiało.

- Chciałam Was poinformować, że wyjadę z Wojtkiem do północnego Londynu. Jak będzie musiał już tam wrócić na treningi.

Pan Zbyszek wypuścił głośno powietrze, a mama Leny się nie odzywała. Miny mieli nietęgie, a sama Lena nerwowo zaczęła przygryzać wargę. Bała się reakcji rodziców? Trochę.

- No to jedź. Jak się  tak kochacie, to co my możemy? Jesteście dorośli  i wiecie co robicie – powiedział ojciec dziewczyny z nutką dezaprobaty w głosie, lecz po chwili się uśmiechnął. – Mam nadzieje, że będzie Wam razem dobrze.

______

Do Illusione w odpowiedzi na komentarz. Rodzice Leny przychodzili do niej, ale skupiłam się tylko na spotkaniach jej z Wojtkiem :)

Po drugie, została mi tylko trzynastka i epilog! :D