Jedenasty.

Kolejne dni minęły Lenie na rekonwalescencji. Kiedy poczuła się o niebo lepiej, lekarz ją wypisał do domu i kazał dużo jeszcze odpoczywać. Dał jej zwolnienie do końca miesiąca, więc nie pozostało jej nic więcej jak tylko odpoczywać.

Leżała w swoim łóżku w piżamie, lecz ze związanymi w wysokiego kitka włosami. Czytała książkę kiedy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi.

- Już jestem! – krzyknął Wojtek, wchodząc do jej domu z siatkami.

- Matko, wykupiłeś cały sklep! – powiedziała, kiedy zobaczyła chłopaka obładowanego zakupami.

- Nie dramatyzuj. – bramkarz przewrócił teatralnie oczami i zaśmiał się. – Zajmę się Tobą jak najlepiej tylko potrafię – pocałował ją, jak tylko weszła do kuchni.

Widziała po jego twarzy, że coś jest nie tak. Był trochę inny, taki sztucznie szczęśliwy. Zdecydowanie coś ukrywał.

- Powiesz mi wreszcie  o co chodzi? – spytała i założyła ręce na klatce.

Chłopak wypuścił tylko powietrze  i wysunął blondynce krzesło, by usiadła. Zrobiła to i patrzyła na niego domagającym się odpowiedzi wzrokiem.

- Za prawie trzy tygodnie wracam do Londynu. – powiedział i przyklęknął przy niej, biorąc jej dłoń w swoją.

Ona wypuściła tylko głośno powietrze i spojrzała w jego tęczówki.

- I co dalej z nami będzie? – spytała smutno

Wojtek jakoś wcześniej o tym nie pomyślał, nie przygotował się na to. Żył chwilą w której się zatracił.

- Może pojechałabyś ze mną? Znalazłabyś tam pracę również w gazecie sportowej, pisałabyś i robiłabyś rzeczy podobne jak tutaj… tylko że po angielsku – zaśmiał się. Starał się ją jakoś rozweselić, lecz tym razem mu się nie udało.

- Dopiero co mnie tu przyjęli a ja mam się już zwalniać? Tak nie można –powiedziała cicho.

- Ja nie mogę się tu przenieść, mam aktualny kontrakt…

Dziewczyna wstała i zaczęła chodzić po mieszkaniu, nie odzywając się do bramkarza. Myślała nad tą całą zaistniałą sytuacją. Wojtek wstał i usiadł na krześle bacznie przyglądając się swojej dziewczynie. Czuł malutką obawę, że nie będzie chciała z nim wyjechać i ich związek po prostu się skończy.

- To może zrobimy tak. Ja tu popracuje jeszcze chwilę, ale w między czasie będę szukała ofert pracy w Londynie. Kiedy trafię na coś interesującego po prostu pakuję  się i wsiadam do samolotu.

- A jak nie znajdziesz?

- To będę szukała tak długo, aż znajdę! – powiedziała radośnie i rzuciła się Wojtkowi na szyję – Mam nadzieję, że w Londynie masz duże mieszkanie. – pocałowała go przelotnie i zaczęła rozpakowywać zakupy.

- Jesteś genialna – podszedł do niej i objął ją od tyłu w pasie. Musnął jej policzek i pomagał w rozpakowywaniu zakupów.

W ciągu najbliższych kilku dni Wojtek wprowadził się do Leny  pod pretekstem, że ona potrzebuje w tej chwili całodobowej opieki. Dziewczynie oczywiście to nie przeszkadzało, z racji tego, że chciała przebywa ze swoim chłopakiem jak najdłużej i jak najczęściej przed jego wyjazdem do Londynu.

- Tak mamo, poznasz ją jak tylko będzie okazja – mówił do telefonu, chodząc pomieszkaniu Leny.

Dziewczyna co rusz się śmiała z nim jakie robił jej chłopak, podczas pogadanki jego rodzicielki. Kiedy skończył, usiadł na kanapie tuż obok niej i głośno wypuścił powietrze.

- Naprawdę ja kocham, ale czasem mnie normalnie wkurza! – mówił i położył głowę na ramieniu blondynki.

- Ja muszę porozmawiać z rodzicami o tej przeprowadzce… I jeżeli chcesz by było miło i przyjaźnie… Musisz ich poznać – przygryzła nerwowo wargę , kiedy zobaczyła zblazowaną minę chłopaka. – Mój tata naprawdę nie jest taki zły! Mówiłam ci, że kocha piłkę nożną… znajdziecie wspólny temat … Polubi cię! – mówiła z uśmiechem na ustach, by przekonać do tego pomysłu Wojtka.

- No zgódź się – zrobiła maślane oczy i przepiękny uśmiech, który zawsze działał na bramkarza.

- Okej, okej – podniósł ręce – Poddaję się!

______

mamy dwunastkę. Nie wiem czy mi wyszła, ocenę pozostawiam Wam :)