Dziesiąty.

* trzy dni później *

- Panie Szczęsny – starsza pielęgniarka skierowała się do piłkarza – Musi Pan wyjść z sali.  Będziemy ją wybudzać.

Chłopak wstał z podrapanego krzesła . Wyszedł posłusznie z pomieszczenia i stał przed szybą, przez którą widział jej bladą i śpiąca twarz.

-Panie Szczęsny, aspirant Kluk. Chcieliśmy Pana powiadomić o tym, że zatrzymaliśmy niejaką Sandrę  Dziwiszek.

- Przyznała się? – spytał smutno, wciąż wpatrzony w swoją dziewczynę.

- Milczy. Żąda adwokata. Sprawdziliśmy samochód, który pozostawiła na tamtym przystanku i znaleźliśmy jej odciski palców…

- Aresztujecie ją?

Policjant tylko przytaknął, a Wojtek wypuścił głośno powietrze.

- Mogę się z nią zobaczyć? W areszcie? Może mi coś powie… Albo powie coś co Wam się przyda? – odwrócił się twarzą do aspiranta, a ten znów przytaknął, mówiąc ‘ Proszę za mną’ .

*

Wszedł do aresztu. Wszędzie widział ciemnoszare, zimne ściany i czarne kraty. Policjant skierował go do celi, gdzie była jego ex-dziewczyna. Podszedł i spojrzał na nią. ‘ Pewna siebie, jak zawsze’ – pomyślał. –

- Ma Pan piętnaście minut – powiedział policjant i odszedł kawałek dalej.

- Wojtek, wiedziałam, że przyjdziesz i uwolnisz mnie – dziewczyna wstała z pryczy i podeszła do kart, mówiąc słodkim głosem.

- Nie przyszedłem Cię uwolnić, tylko dowiedzieć się czemu to zrobiłaś? – spojrzał na nią groźnie.

- O czym ty mówisz, kochanie…

- Nie mów tak do mnie! – wrzasnął – Nie jesteśmy już razem i pogódź się z tym wreszcie. Dlaczego potrąciłaś  Lenę na przystanku!?

- Nie wrzeszcz na mnie chamie!

Złapał jej dłoń przez kratę i mocno ją zacisnął. Nie wytrzymał, myślał, że siła wszystko załatwi.

- Mów lepiej!

- A co, twoja ukochana nie żyje? – spytała i zaśmiała się ironicznie. – Zrobiłam to i wcale nie żałuję. – mówiła szeptem – Jak oszpecę jej buźkę , Ty znów wrócisz do mnie.

- Marzenia niespełnione – prychnął i puścił jej rękę. – Przyznała się!

Wyjął z kieszeni dyktafon, w który zaopatrzył go wcześniej policjant. Dziewczyna patrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Jak mogłeś mi to zrobić! – krzyczała, kiedy ten odchodził w stronę wyjścia z aresztu.

- Normalnie, kochanie – odpowiedział ironicznie i tak samo się uśmiechnął do niej.

- Jeszcze tego pożałujesz! – odgrażała się.

- Twoje niedoczekanie.

*

- Wybudziła się? – spytał Wojtek pielęgniarki, która właśnie wychodziła z jej sali.

Ona się uśmiechnęła delikatnie i przytaknęła.

Jemu minimalnie kąciki ust się podniosły i szybko podszedł do jej pomieszczenia.

- Cześć – powiedział i usiadł na krześle obok łóżka – Jak się czujesz? – wziął jej dłoń w swoją.

Spojrzała na niego i delikatnie się uśmiechnęła.

- Dobrze, jak na to, że zostałam potrącona samochodem i wszędzie miałam szkło.

- Lekarz powiedział, że nie będzie żadnych blizn po tych rozbitych szkłach. – podniósł się   z krzesła i musnął jej wargi, ciesząc się w duchu, że nic już jej nie jest.

- Jak mecz? – spytała ochryple.

- Przegraliśmy.

- Grałeś?

- Nie, nie dałem rady – mówił, patrząc prosto w jej niebieskie oczy.

To właśnie one go urzekły na samym początku ich znajomości i nie wyobrażałby sobie życia bez jej roześmianego spojrzenia.

- Klaudia tu była? – spytała, patrząc na drugie krzesło, gdzie leżał kaszmirowy, niebieski sweter.

- Tak, wczoraj. Widocznie zostawiła – odpowiedział, wciąż patrząc w jej oczy.

- zadzwonię do niej… - dziewczyna chciała wstać, lecz powstrzymał ją ból kręgosłupa, na który syknęła i znów się położyła.

- Nie wstawaj, jeszcze nie możesz. Będzie tu po pracy – powiedział spokojnym głosem – Robert też tu przyjdzie.

Wojtek rozmawiał z nią o tym co zdarzyło się w ciągu tych ostatnich trzech dni. Oczywiście jak na niego przystało, lubił żartować z większości rzeczy, przez co udało mu się wreszcie dziewczynę doprowadzić do szerokiego uśmiechu, który zagościł na jej twarzy aż  do przyjścia jej przyjaciółki, na widok której jeszcze bardziej rozpromieniała.

_______

Dużo dialogów – trudno. Tak musi być :D

a odcinek zostawię bez komentarza...

Do następnego : *