Szósty

Po meczu Lena czekała na Wojtka przy wyjściu ze stadionu.  Z Klaudią się pożegnała zaraz po meczu , gdyż szatynka śpieszyła się na autobus. Kiedy  zobaczyła, że wychodzi z kolegami, chciała się wycofać lecz on ją ujrzał kątem oka, pożegnał się szybko z kolegami z drużyny i podbiegł do niej.

- Cześć – przywitał się i pocałował w policzek. Za nimi już były krzyki, że Wojtek wyrwał dziewczynę.

- Nie przejmuj się nimi – powiedział do blondynki i machnął na nich ręką – Oni tak zawsze – zaśmiał się.

Uśmiechnęła się do niego. Nie wiedziała tak właściwie czemu na niego czekała.

- I jak tam mecz? – spytał i popatrzał na nią.

- Emocjonujący, nie powiem. Ale w sumie mogło być lepiej… Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Jak wygracie z Czechami, to wyjście z grupy gwarantowane! – odpowiedziała entuzjastycznie.

- Sądzę, że nie zagram w tym ostatnim meczu – zaczął Szczęsny i spojrzał smutno na Lenę.

- Czemu?

- Tytoń się sprawdza, a Smuda nie lubi robić  zmian… Więc będę siedział na ławce… Swoją drogą, chcesz bilet na ten ostatni mecz? – spytał od razu zmieniając temat.

- A masz jakieś na zbyciu? – w jej oczach dojrzał niepohamowaną radość

Przytaknął i uśmiechnął się do niej.

- To oczywiście, że chce! – w euforii przytuliła się do niego, stojąc na palcach.

Nie zdziwiło go jej zachowanie. Zdecydowanie chciał się do niej przytulić. Po tak krótkiej znajomości coś do niej czuł…

Również objął ją w pasie.

- A właśnie – zaczęła, odrywając się od niego – Jutro robię z Wami wszystkimi wywiad!

- Naprawdę? To super! – zdecydowanie poprawiła mu humor.

Szli przed siebie, gdzie ich nogi poniosą. Nie obchodziło ich to czy ktoś ich zobaczy czy też nie. Rozmawiali ze sobą na przeróżne tematy. Czuli się w swoim towarzystwie wręcz wybornie.

Kiedy doszli do parku, dziewczyna przystanęła i spojrzała na Wojtka.

- Ja już się w sumie muszę zbierać – zaczęła – Muszę jakoś się na jutro przygotować… - zaśmiała się.

- To chodź, odprowadzę cię do domu – zaproponował. Ona nawet nie próbowała mu się sprzeciwiać, bardzo lubiła jego towarzystwo i chciała z nim spędzać jak najwięcej czasu. Czemu? Zdecydowanie coś do niego czuła.

Po niespełna piętnastu minutach doszli pod jej dom.

- No to tutaj mieszkam – spojrzała na niego i ręką pokazała małą kamieniczkę.

- Całkiem fajna okolica.  W centrum ale z dala od hałasu…

- Zgadza się. W takim razie, będę już lecieć. – znów na niego spojrzała i nie mogła oderwać od niego wzroku. Stanęła na palcach, zarzuciła ręce na jego szyję i pocałowała go.

On nie protestował. Owszem, zdziwił się ale nie przerwał tego.

Po chwili oderwała się od niego mówiąc ciche ‘ Przepraszam, to nie powinno się wydarzyć’ i odwróciła się do niego plecami i szła w kierunku domu.

On krzyknął:

- Czekaj! – podbiegł do niej, a kiedy ona się odwróciła, wpił się  w jej usta.

- To powinno się zdarzyć i zdarzyło się w najodpowiedniejszym momencie – powiedział w przerwie. Założył kosmyk jej opadających blond włosów i dalej całował

*

Kiedy zamknęła drzwi do swojego domu, od razu wybrała numer Klaudii.

- Całowałam się z nim – powiedziała szybko zanim dziewczyna powiedziała ‘halo’

- Mówiłam, że coś z tego będzie! – szatynka zaśmiała się – I co dalej z tym zrobisz?

- Nie mam pojęcia… Muszę z nim o tym pogadać. Jutro po wywiadzie to zrobię. – odpowiedziała stanowczo 

- To wtedy pogadamy w redakcji, jak skończysz wywiad i wrócisz.

- Jasne, do zobaczenia – pożegnała się  i rozłączyła.

‘ Co ja narobiłam?

*

- Witam wszystkich naszych zawodników! Jestem Lena Gutenberg – przedstawiła się dziewczyna, patrząc na każdego z nich. – Jak czujecie się po wczorajszym meczu? – spytała

-Mogło być lepiej – zaczął kapitan, Kuba Błaszczykowski.- Ale uważam, że daliśmy radę.

- Zgadza się, remis z faworytami grupy. To marzenie chociażby Czechów, którzy z nimi przegrali – zaśmiała się  Lena.

Wojtek nic się nie odzywał tylko patrzał na dziennikarkę jak zahipnotyzowany. Ona co jakiś czas również na niego zerkała, kontynuując pytania.

- Panie Smuda, czy planuje pan powrót Wojtka Szczęsnego na boisko? – spytała, patrząc na selekcjonera polskiej kadry.

- Niestety, nie znam jeszcze odpowiedzi na to pytanie. Jest to ciężkie i zapewne damy to do wiadomości na godzinę przed rozpoczęciem meczu z Czechami.

- Jasne, rozumiem. Panie Szczęsny, jak się panu kibicowało z trybun? – skierowała się  do bramkarza.

- Bardzo ciężko – zaśmiał się – Ale co poradzę, że dostałem czerwoną kartkę? – tym razem cała kadra wybuchła śmiechem.

Bawiła ich ta sytuacja z meczu inauguracyjnym. Dwie czerwone kartki w jednym meczu, to jednak tylko w meczu z Polską trafiają się takie rzeczy.

- Jak uważacie, czy wygrana z Czechami jest realna?

- Oczywiście, że tak – zaczął Lewandowski – Jesteśmy silną, młodą drużyną …

- Co prawda nie najmłodszą, bo w tym przebili nas Niemcy, ale mamy pozytywne nastawienie – dokończył kapitan drużyny z uśmiechem na ustach.

- Dziękuję za wywiad i życzę powodzenia na meczu z Czechami – podziękowała każdemu zawodnikowi. Żegnając się ze Szczęsnym, dała mu malutką karteczkę z napisem ‘ musimy pogadać’ i wyszła z pomieszczenia.

______

no i mamy szóstkę. Trochę dłuższa niż reszta :)

Zapraszam do czytania innych moich opowiadań, które są u góry w pasku :) Encrucijada i Nubes sobre Barcelona (:  tak, myślę czy ich też nie przenieść na blogspota...

Zmieniłam również nagłówek...  ^.^ i dodałam bohaterów!

Do napisania za tydzień! :*