Siódmy

Zaraz po tym jak odczytał wiadomość napisaną na małej karteczce, zerwał się z krzesła i poszedł za dziewczyną, oglądając się co chwila za siebie, by upewnić się, że nikt za nim nie idzie.

Kiedy blondynka weszła do swojego pomieszczenia, gdzie na co dzień pracowała, zasunęła żaluzje i jak widziała, jak wchodzi Wojtek, gestem ręki poprosiła by zamknął drzwi na kluczyk, który jest w zamku. Wykonał jej polecenie po czym podszedł do niej.

- Wojtek, ja nie wiem o myśleć o tym wczorajszym… - zaczęła nieśmiało, gestykulując dłońmi.

- A ja wiem. Odkąd cię zobaczyłem, za cel obrałem sobie ciebie. Chciałem byś była moją dziewczyną. Spodobałaś mi się i to bardzo. Zakręciłaś całym moim światem. Wiesz, że nawet prześladujesz mnie w moim własnym świecie? Jak jestem na murawie, zazwyczaj się wyłączam i skupiam na grze… Odkąd cię poznałem, nie potrafię się skupić na piłce… Całe szczęście, że siedzę na ławce, bo pewnie przepuszczałbym gol za golem – zaśmiał się i patrzał prosto w jej oczy.

- Czyli… - zaczęła lecz Wojtek zamknął jej usta swoimi. Całował namiętnie lecz nienachalnie.

- Czyli chyba cię kocham i chcę być z Tobą – powiedział w przerwie.

- Ale jak Ty to sobie wyobrażasz? – spytała, odrywając się od niego. Spojrzała na niego pytająco.

- Normalnie. 

- Ja jestem dziennikarką, dodam, że sportową…a Ty piłkarzem… - mówiła, chodząc po pokoju.- Nie powinnam łączyć życia prywatnego z pracą…

- I nie będziesz. Przecież jak będą wywiady, czy coś, będziemy się zachowywać jak normalni ludzie – podszedł do niej i złapał w talii. – To, ze jestem piłkarzem nie oznacza, ze nie mogę mieć dziewczyny…żony… czy nawet dziecka. Jestem normalnym facetem i jak każdy chcę się zakochać. A że padło na Ciebie to nie moja wina- zaśmiał się, za co dostał lekko uderzony z pięści przez blondynkę.

Pocałował ją przelotnie i dziewczyna nie miała już wątpliwości.

- Czyli jesteśmy razem? – spytała.

On przytaknął i pocałował w czubek nosa.

- Ale musimy się hamować w miejscach publicznych – dodała i odsunęła się od niego. On się zaśmiał i podrapał po głowie

- Będzie trudno…

Lena podeszła do żaluzji i się zwinęła.

- A teraz sio, bo pracuję – wygoniła go z pomieszczenia, uśmiechając się do niego.

- Zdzwonimy się później – powiedział szeptem i poszedł, odwracając się kilka razy.

Dziewczyna zamknęła za sobą szklane drzwi i z telefonu miejskiego zadzwoniła po przyjaciółkę.

- Klaudia, chodź tu! – po czym się rozłączyła.

Po kilki minutach dziewczyna weszła do pokoju dziewczyny.

- Co jest? Słyszałam taką desperację w głosie…

- Serio? Przepraszam… może słyszałaś podekscytowanie? – blondynka się uśmiechnęła

- Możliwe, co jest?

- Jestem w Wojtkiem – odpowiedziała, po czym się uśmiechnęła pokazując rząd białych zębów.

- Naprawdę?! Jak będziecie chcieli się pokazać światu, błagam, mogę być tą pierwszą co Wam zrobi zdjęcie? Błagam, błagam, błagam! – prosiła brunetka.

- Jasne, że tak – przytuliła się do przyjaciółki. – Kto by pomyślał, ja i sportowiec!

- Ja bym pomyślała – Klaudia pokazała język koleżance.

- Ale jakby co, to ty nic nie wiesz! – zastrzegła Lena. Na wznak, że brunetka się  zgadza, ta zasunęła usta zamknęła buzię na kłódkę a kluczyk wyrzuciła za siebie.

*

Wojtek wszedł do pokoju zadowolony. Nie zamknął nawet drzwi, bo do pomieszczenia wpadł Lewandowski.

- I co? – spytał.

- Ale co, co?

- No jak było! Widziałem, że szedłeś za Leną! – mówił Robert.

- Hmm, jakby ci to powiedzieć – Szczęsny podrapał się po głowie i zaśmiał, jak zobaczył morderczy wzrok przyjaciela. – Jesteśmy razem!

- Wreszcie! – powiedział Lewy

- A jak tam z Nicole? Ostatnio jakoś w ogóle o niej nie mówisz…

- Wystawiła mnie. Okazało się, że jest podobna do poprzedniej. Póki co nie rozmawiamy w ogóle ze sobą, nie wiem czy przypadkiem się nie rozstaniemy…

- Spoko, Robert. Jak coś to mów, mam dla ciebie lepszą, która jest ciebie warta – uśmiechnął się Szczęsny i poklepał przyjaciela po ramieniu.

_____

jedni będą zadowoleni, że są razem inni powiedzą, że za szybko. A ja powiem, że tak musi być bym potem mogła coś popsuć ^^ haah, więcej nie zdradzę. 

Pozdrawiam :*