Piąty.

Kolejny dzień mijał im dość ciężko. Ona siedziała w domu, wertując masę kartek, jak i pisząc ważne oświadczenia dla przełożonego. On spędzał czas na treningu na murawie. Kiedy wchodził na stadion, wyłączał się ze świata zewnętrznego i przełączał się w tryb pasji- czyli świata wewnętrznego. Na murawie nie obchodziły go problemy z jakimi się zmagał czy zmartwienia, skupiał się całkowicie na piłce. Kiedy przyszedł kolejny wielki mecz z Rosją, Wojtek niestety nie mógł jeszcze wejść na boisko, gdyż jedyną rzeczą jaką go powstrzymywała była wcześniej zdobyta czerwona kartka.

Wszedł na stadion z resztą zawodników i patrzeli na puste trybuny. Wiedzieli co będzie na pięć minut przed rozpoczęciem meczu. Ubrani  w garnitury udali się do szatni, gdzie przebrali się w stroje piłkarskie. Na godzinę przed meczem „ szczęśliwa jedenastka” rozgrzewała się w pełni. Szczęsny potrenował chwilę z bramkarzem numer dwa – Tytoniem, po czym usiadł znów przebrany w garnitur w strefie dla VIP-ów

Pomyślał przez chwilę o niej.

Czy będzie dzisiaj na stadionie?

Czy będzie oglądać mecz tutaj?

Po raz pierwszy zdarzyło mu się pomyśleć na murawie o kimś ze świata „zewnętrznego”. Ona wkradła mu się do własnego świata…

Wyjął z kieszeni  telefon w którym miał już zapisany jej numer, który zostawiła w jego samochodzie.

‘ zadzwoń!

Po chwili wahania, wybrał jej numer i przyłożył telefon do ucha. Jeden sygnał, drugi, trzeci…

- Halo? – spytał głos po drugiej stronie.

- Cześć Lena, tu Wojtek – zaczął nieśmiało. – Chciałem się spytać, czy będziesz dzisiaj na Narodowym…

- Tak się składa, że już jestem.. z koleżanką– zachichotała – Dzisiaj ja będę zdawać relację z meczu…A ona przyszła jako osoba towarzysząca.. ale też dziennikarka!

- To fantastycznie. Gdzie jesteś? Może bym do was podszedł?

- Jestem tam gdzie są miejsca reporterów. Przed VIP-ami. Czwarty rząd od dołu, jakby tak liczyć – odpowiedziała. Słychać było w jej głosie radość.

- To ja idę do ciebie – powiedział i rozłączył się. Wrzucił telefon do kieszeni i wyleciał  ze strefy vipowskiej jak z procy.

Nie minęło pięć minut a on już stał tuż obok niej.

- Wojtek poznaj Klaudię. Klaudia to Wojtek-  zapoznała ich ze sobą. Oni podali sobie ręce.

- Jestem tak podekscytowana tą relacją, że nie wiem. – zaczęła, szeroko uśmiechając się do niego.

- Cieszę się razem z tobą – dodał i usiadł obok niej.

- Dokładnie to samo powiedziałam jej jakiś kwadrans temu – wtrąciła szatynka.

- Pewnie ci trochę smutno, że to nie ty będziesz bronił naszej bramki, co? – spytała i przyłożyła dłoń do jego policzka, gładząc go kciukiem. Nie wiedziała co dokładnie robi, ale Wojtek nie odtrącił tego, a wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej się rozchmurzył.

- Niestety, zawsze tak jest. Ale czasu nie cofniemy. Tak musi być i koniec – odpowiedział.

- Nie powinieneś dawać jakiś rad Tytoniowi? – spytała.

Wtedy Wojtek zdjął jej rękę ze swojego policzka i wziął ją między swoje dłonie.

- Nie, wiem, że doskonale sobie poradzi. Poradził sobie z karnym, bez jakiejkolwiek rozgrzewki to poradzi sobie i dzisiaj. Rosja to najmocniejszy  przeciwnik w naszej grupie. Wystarczy chociażby z nimi z remisować… Dobra, będę leciał. Do usłyszenia –powiedział i pożegnał się całusem w policzek.

Zdecydowanie go poniosło. W każdej minucie jak rozmawiali, było coraz więcej dziennikarzy. Każdy mógł zrobić im zdjęcie i była by to kolejna gorąca plotka w tanich brukowcach. Ale nie obchodziło go to, a Lenie tym bardziej to nie przeszkadzało.

- Lena, on jest naprawdę fajny – powiedziała szatynka, jak bramkarz już odszedł.

- Wiem – odpowiedziała dumnie blondynka

- Coś między wami na pewno będzie. Żaden piłkarz nie pocałowałby ‘koleżanki’ w policzek na oczach co najmniej trzydziestu dziennikarzy.

Lena tylko spojrzała na przyjaciółkę . Można było w jej oczach dojrzeć małą iskierkę, która odpowiedzialna była za radość na samo słowo ‘ Wojtek’ lub ‘bramkarz’.

- Tak myślisz? – spytała.

Szatynka przytaknęła energicznie głową, mówiąc ‘ na sto procent coś z tego będzie!’

*

No i zaczął się mecz. Z każdą akcją Rosjan, Wojtek stawał się  bardziej nabuzowany. Krzyczał do swoich kolegów by wzmocnili obronę, ale nikt go nie usłyszał. Kiedy nadeszła trzydziesta siódma minuta, Szczęsny nie wytrzymał i uderzył mocno w swoje kolano pięścią, przeklinając pod nosem.

- Nie wierze! Bramka do szatni! – krzyknął.

Kiedy sędzia gwizdnął w połowie meczu, „jedenastka” udała się do szatni. Dostali kilka ochrzanów i rad od trenera. Po piętnastu minutach znów weszli na boisko. Po blisko dwunastu minutach, kapitan drużyny polskiej zremisował. Było już jeden do jednego.

- Tak trzymać chłopaki – mruknął pod nosem Wojtek i pił dalej wodę. 

_______

i mamy piątkę. Trochę dłuższa niż reszta ale to chyba dobrze, prawda?

Przepraszam ale nie jestem już nic w stanie dzisiaj do Was napisać. 

Powiem jedno. Jak już się pieprzy, to wszystko na raz.

Do napisania.