Trzeci

Stanął przed redakcją ‘żyj sportem’. Wziął dwa głębokie  wdechy i wysiadł powoli z samochodu. Chwilę później już szedł  po niewysokich schodach, podziwiając dość wysoki budynek. Stanął tyłem przed głównym wejściem do redakcji, patrząc w niebo. Zastanawiał się co ma powiedzieć, by znaleźć dziennikarkę nie zbudzając żadnych podejrzeń. Szukał odpowiedzi wysoko w chmurach, kiedy nagle poczuł jak ktoś go popycha niezbyt mocno do przodu.  Usłyszał jak teczki  uderzają o ziemie.

- Przepraszam pana bardzo. Ja nie chciałam  - od razu odezwał się kobiecy głos. Bramkarz się odwrócił i zobaczył ją – dziennikarkę z którą chciał się umówić…

- Nic się nie stało, Leno – odpowiedział i przykucnął przy niej, by pomóc pozbierać porozrzucane dokumenty, które wypadły z teczki w chwili zderzenia.

- To ty- podniosła głowę i delikatnie się uśmiechnęła – Co tu robisz? – wstała i poprawiła koszulkę, w jednej ręce trzymając pierwszą część dokumentów.

- Bo widzisz. Zgubiłem gdzieś twój numer- Wojtek oddał kartki dziennikarce i podrapał się po głowie.

‘ Niby zwykłe gesty, lecz bardzo niezwykłe w jego wykonaniu.

- Dziękuje za pomoc w pozbieraniu tych wszystkich papierów. Przepraszam za to, że na ciebie wpadłam, naprawdę nie chciałam.  Nie zauważyłam cię po prostu – zaśmiała się.

- Nie zauważyłaś mnie? Mierzę prawie dwa metry! – również się zaśmiał – Ale tak serio. Nic się nie stało. Masz może teraz czas? – spojrzał na nią swoimi niebieskimi oczami.

Przytaknęła. Wojtek w tym momencie był na zwycięskiej pozycji.  Zgubił numer ale los się do niego uśmiechnął i pozwolił na to by się spotkali…

- To może wyszlibyśmy teraz na tą kawę?  - zaproponował.

Czuł się jak nastolatek ,który po raz pierwszy zaprasza wymarzoną dziewczynę na spacer. Serce waliło mu jak oszalałe. Czemu? To jedyna okazja do poznania przemiłej dziewczyny.

Ona znów przytaknęła, nic nie mówiła. Dała się poprowadzić do jego samochodu. Dość ciężkie teczki położyła na tył auta, a sama usiadła na miejscu pasażera.

- Nie powinieneś się przygotowywać choć trochę do kolejnego meczu? – spytała po chwili.

- A powinienem – odpowiedział zgryźliwie. Dziewczyna odebrała to śmiechem.

- Powiedz mi, dlaczego interesujesz się piłką nożną? To przecież typowo męski sport… - spytał i zerkał na nią.

- Przez mojego tatę… On bardzo lubi oglądać piłkę, co jakiś czas chodzi nawet na mecze. Z racji tego, że nie miał syna, chciał po prostu mieć towarzysza w pasji… Mama się nie dała, więc pozostała tylko ja – uśmiechnęła się. – Teraz to i dla mnie piłka jest prawie całym życiem. Oglądam  wszystko jak tylko mam czas.

- To fajnie, że łamiesz stereotypy. Jesteś inna, to wiele znaczy… przynajmniej dla mnie – posłał jej delikatny uśmiech.

- Miło mi to słyszeć – czuła jaj jej policzki się przybierają kolor  różu. – A ty. Dlaczego zostałeś bramkarzem? A nie załóżmy… Kelnerem? – wypaliła na co oboje wy buchnęli głośnym śmiechem. 

- Tak wyszło. Lubiłem grać w piłkę z bratem… Obserwowałem swojego ojca jak gra.. Chciałem być taki jak on… Jest moim autorytetem.

- Ciekawe, bo nie każdy chce być taki jak ojciec, który zostawił rodzinę.  – pytała z ogromną ciekawością.

Odkąd zaczęła  okres próbny w redakcji, coraz bardziej ciekawili ją piłkarze.

- Fakt, ale to inna sprawa, bardziej osobista…rodzinna.. Wolałbym o tym nie mówić ze szczegółami. – spoważniał.

- Jasne, przepraszam. Nie powinnam – spuściła głowę.

Bała się, że zepsuła bramkarzowi humor przez swoją ciekawość.

- Nic się nie stało – uśmiechnął się do niej, spoglądając na nią – To może teraz opowiesz coś jeszcze o sobie? Bo o mnie nie ma co gadać, wiesz prawie wszystko – zaśmiał się  i znów popatrzał na drogę.

- Tak, dlatego lepiej tutaj zwolnij, bo jest radar ustawiony na sto kilometrów na godzinę… a ty jedziesz ponad sto dwadzieścia… - wybuchnęli śmiechem.

- O moich przygodach z mandatami też wiesz, jak widzę – spojrzał na nią uśmiechnięty.

________
mamy trójkę, za to, że tak liczną mam tu "publiczność".
Stwierdziłam, że opowiadanie o Torresie się pojawi, również wzięło mnie na Afellay'a :D
Jeszcze popracuje nad odcinkami i napewno dam wam o nich znać.
Pozdrawiam! : *